Niech Bóg nam wybaczy

Niech Bóg nam przebaczy | Que Dios nos perdone

MFF San Sebastián 2016 | FIC San Sebastián 2016: Nagroda Jury za Najlepszy scenariusz | Premio del Jurado al mejor guion; Nagroda Goya 2017 | Premio Goya 2017: Najlepszy Aktor | Mejor actor protagonista – Roberto Álamo

Madryt, lato 2011, kryzys ekonomiczny, upał, chaos. Główny plac miasta, la Puerta del Sol, pokryty namiotami i kartonami rozstawionymi przez dziesiątki tysięcy członków prodemokratycznego ruchu 15-M. Półtora miliona pielgrzymów przygotowuje się do wizyty papieża Benedykta XVI.

Inspektorzy policji Alfaro (Roberto Álamo) i Velarde (Antonio de la Torre) otrzymują zadanie odnalezienia mężczyzny podejrzanego o seryjne morderstwa. Mają to zrobić jak najszybciej potrafią i dyskretnie, ale ciążąca na nich presja i wyścig z czasem sprawiają, że dochodzą do strasznego wniosku: może żaden z nich nie różni się od ściganego mordercy?

Reżyserem filmu zrealizowanego na podstawie własnego scenariusza napisanego wespół z Isabel Peñą jest Rodrigo Sorogoyen (Sztokholm). Na uwagę zasługuje konstrukcja postaci, jaką stworzył Antonio de la Torre oraz sposób prowadzenia kamery – od ujęć kręconych „z ręki” do planów niemal statycznych, które potęgują wrażenie duszności upalnego lata obecnej w całej filmowej opowieści.

Madrid, verano de 2011. La ciudad es un caos, crisis económica, movimiento 15-M y millón y medio de peregrinos que esperan la llegada del Papa Benedicto XVI, conviven en un Madrid más caluroso, violento y caótico que nunca. En este contexto, los inspectores de policía Alfaro (Roberto Álamo) y Velarde (Antonio de la Torre) deben encontrar cuanto antes al que parece ser un asesino en serie y de una manera discreta. Pero la presión y la carrera contra reloj les hará darse cuenta de una verdad terrible: quizá ninguno de los dos es tan distinto del criminal al que persiguen.

Rodrigo Sorogoyen (Stockholm) dirige este thriller policíaco que ha co-escrito junto a Isabel Peña. Es interesante observar la construcción del personaje que hace Antonio de la Torre, en un registro inédito en su carrera. También destaca en la filmación cómo evoluciona técnicamente desde cámara en mano hacia planos con menos movimiento, lo que refuerza la sensación de asfixia del caluroso verano presente durante todo el relato.