Hiszpania 2018, 94’
Reżyseria: Celia Rico Clavellino
Scenariusz: Celia Rico Clavellino
Obsada: Lola Dueñas, Anna Castillo, Pedro Casablanc, Adelfa Calvo
Język oryginalny: hiszpański
Napisy: polskie
MFF San Sebastián 2018 – Nagroda Młodego Jury
4 nominacje do Nagród Goya 2019: najlepszy debiut reżyserski, najlepsza aktorka pierwszoplanowa,  najlepsza aktorka drugoplanowa, najlepszy montaż

Pierwszy film Celii Rico Clavellino, wyróżniony na MFF San Sebastián nagrodą Młodego Jury.

Film o więziach rodzinnych, które nas łączą i pękają, sprawiając, że jesteśmy silni i jednocześnie krusi. Film o przywiązaniu matki i córki oraz odległości między nimi. Film o ich dwóch podróżach, podczas których bohaterki odkrywają, jak trudna jest miłość.

Leonor (Ana Castillo) jest gotowa opuścić małe miasteczko w Andaluzji i podjąć pracę, ale nie ma odwagi powiedzieć o tym matce, Estrelli (Lola Dueñas). Obawia się zostawić ją samą – martwi się o nią i jest pełna wątpliwości, czy podejmuje dobrą decyzję. Estrella boi się wypuścić córkę na szerokie wody, ale nie jest w stanie zatrzymać jej przy sobie, woli więc nic nie mówić. Więź, która je łączy, jest bardzo silna, dlatego Leonor będzie musiała podjąć nie lada wysiłek, aby zacząć żyć własnym życiem. Estrella musi zaś stawić czoła swojej samotności i zrozumieć, że kochać tym razem znaczy wypuścić z gniazda. Czy uda im się zmierzyć się z nowym, nieznanym etapem życia?

„Chciałam, żeby Lola Dueñas nauczyła się szyć od mojej mamy, żeby przyjechała do mojego rodzinnego domu i pracowała w jej pracowni, chciałam też, aby cała ekipa usiadła przy mesa-camilla*, ponieważ prawie nikt nie wiedział, co to jest… Chciałam, żeby wszyscy zobaczyli, na czym polega moja więź z rodziną i środowiskiem. W małych miasteczkach i na wsiach ludzie kochają cię, dbają o ciebie, w pewnym momencie nawet aż za bardzo, co zaczyna cię przytłaczać. Doświadczyły tego aktorki, szczególnie Ana Castillo. Było to niezwykle ważne, ponieważ są one kompletnie inne niż kreowane przez nie postaci i bardzo mi to pomogło w pracy z nimi, która trwała dwa miesiące. Przed przystąpieniem do zdjęć mieszaliśmy życie i fikcję, tak aby później wszystko było już zbudowane. Czytanie scenariusza odbywało się przy mesa-camilla. Jadłyśmy rosquillas** zrobione przez mamę i ciocię” – wspomina reżyserka, Celia Rico Clavellino.

*mesa-camilla – stół przykryty obrusem z grubego materiału sięgającego do ziemi, pod którym znajduje się palnik, a podłączona do niego rura prowadzi do butli z gazem. Najczęściej spotykany w Andaluzji. Służy do ogrzewania domów, które na południu Hiszpanii rzadko mają grzejniki. Zimą życie rodzinne i towarzyskie tętni wokół niego. Stopy umieszcza się pod stołem, a zwisające części materiału kładzie się na udach.

**rosquillas – rodzaj pączków z dziurką, najczęściej o smaku anyżkowym.